დარია ხოლოდილინა უკრაინიდან საქართველოში საცხოვრებლად 2013 წელს გადმოვიდა. ძალიან მალე ისწავლა ქართული ენა და ქართული ღვინის შესწავლაც დაიწყო, საბოლოოდ, იმდენად ღრმა ცოდნა შეიძინა, რომ ქართულ ღვინოზე წიგნიც (Vinologue – Georgia: A Guide to the Cradle of Wine) კი დაწერა.
ამბობს, რომ საქართველოში მეორე სამშობლო იპოვა, რითაც ბედნიერია. დარია ცოტა ხნის წინ პრესტიჟულ კონკურსის IWSC Emerging Talent in Wine 2024 წლის გამარჯვებული გახდა.
თუ როგორ აღმოჩნდა საქართველოში, რა გზა გაიარა წარმატებისკენ და რას ფიქრობს უკრაინაზე, ამას ჩვენი ინტერვიუდან შეიტყობთ.
დარია ხოლოდილინა:
– 2012 წელს, გერმანიაში, ჩემი სტაჟირების დროს, საინტერესო ქართველები გავიცანი. შემდეგ ვიფიქრე, შვებულებას რომ ავიღებ, საქართველოში წავალ-მეთქი და რამდენჯერმე ჩამოვედი. თავიდან თბილისი, მცხეთა და ახლო-მახლო ადგილებით დავინტერესდი. მერე საქართველოს სხვადასხვა რეგიონი აღმოვაჩინე. ვნახე სვანეთი, ხევსურეთი, ყველა ადგილი მომეწონა და ვიფიქრე, რომ ზამთარს აქ გავატარებ-მეთქი. ეს უკვე 2013 წელი იყო. ამ გადაწყვეტილებიდან ერთ კვირაში უკრაინაში რევოლუცია დაიწყო.
– რას საქმიანობდით უკრაინაში?
– თარჯიმანი და სპორტული ჟურნალისტი ვიყავი. სპორტი და სხვადასხვა თემა, რაზეც ვმუშაობდი, რევოლუციის დროს უკვე აღარ იყო აქტუალური, რადგან არ ვიცოდით, რა მოხდებოდა. მერე ვიფიქრე, ცოტა ხნით აქ დავრჩები და თუ გამომივიდა, აქაურობას ავეწყობი. საქმეს საქართველოში გავაგრძელებ-მეთქი, რაც ცოტა რთული აღმოჩნდა. პირველი ბარიერი ენის არცოდნა იყო. ქართული ენის ცოდნის გარეშე არაფერი გამოდიოდა. არადა, ჩემთვის მთავარი იყო წერა და კრეატიული, შემოქმედებითი საქმიანობა.
– პირველ ეტაპზე არაფერი გამოგივიდათ?
– არა და მერე ტურიზმის ეროვნული ადმინისტრაციიდან შემეხმიანნენ, რადგან იქ მიწერილი მქონდა, რომ ვიცოდი 4 ენა (უკრაინული, ინგლისური, გერმანული, რუსული), ასევე ბევრი რამ ვიცოდი საქართველოს შესახებ. ასეთი ადამიანი ხომ არ გჭირდებათ-მეთქი? სტაჟირებაზე მიმიწვიეს, მერე ხელშეკრულების გაფორმებაც შემომთავაზეს, რადგან მიხვდნენ, რომ მუშაობა ვიცოდი, შემეძლო. მალე, 4 ენას მეხუთე – ქართულიც შეემატა…
მარკეტინგის განყოფილებაში ვყავი, რადგან სოციალური მედიის ნაწილი მათთან იყო. შაბათ-კვირას სხვადასხვა პატარა ტურისტულ ჯგუფებთან ერთად საქართველოს მასშტაბით დავდიოდი, რომ მეტად მეტად შემეცნო და შემესწავლა საქართველო. ტურები ქართულ ენაზე ტარდებოდა. ეს კარგი საშუალება იყო საქართველოს გასაცნობად.
– ქართული ასე კარგად როგორ ისწავლეთ?
– ვიყიდე წიგნი “ბილიკი“ და ამ წიგნით ვმეცადინეობდი. სამსახურშიც სახელმწიფო სტრუქტურაა და ყველა დოკუმენტაცია ქართულ ენაზე იყო, გუგლ-თრანსლეითიც ჩემი “მეგობარი“ გახდა. ამასთანავე, მყავს ერთი ნაცნობი, პროფესორი ქალბატონი, ლინგვისტი, რომელსაც ხანდახან როგორც ლინგვისტი ლინგვისტს კითხვებს ვუსვამდი. ის კლასიკური მეცადინეობა არ იყო, მაგალითად, თეატრში მივდიოდით, შემდეგ ყავას ვსვამდით და იქ ვსაუბრობდით. ქალბატონი თამრიკო, ეს რატომ არის ასე, ის რატომ არის ისე და ნელ-ნელა ვსწავლობდი. შემდეგ ინგლისურ ენაზე ჩემს ქართულ ცხოვრებაზე უფრო მეგობრებისთვის და ნაცნობებისთვის ბლოგი დავიწყე. ეს იმიტომ, რომ ბევრი მეკითხებოდა, აბა, როგორია საქართველო, როცა იქ არატურისტულად ხარ და ცხოვრობო. მეც ვწერდი, სად დავდიოდი, რა ადგილებს ვნახულობდი. უფრო დღიურის ფორმის საიტი იყო, საკმაოდ ბევრს ვწერდი მეღვინეობაზე და იმ ადგილებზე, სადაც შეიძლება გემრიელად ჭამო, რა საინტერესო კერძები გვაქვს და ა.შ…
ერთ მშვენიერ დღეს შემეხმიანა ამერიკელი ღვინის მწერალი, მიქელ ჰუდინი, რომელიც კატალონიაში, ესპანეთში ცხოვრობს. მანაც იქ ჩემნაირად სხვა სამშობლო იპოვა. ის საქართველოს ღვინის რეგიონებზე წიგნზე მუშაობდა და შეხვედრა მთხოვა. საქართველოში იყო და წერის პროცესში რაღაც სირთულეები შეექმნა. მოკლედ, გადავწყვიტეთ, რომ ეს წიგნი ერთად დაგვეწერა.
– რაზეა წიგნი?
– წიგნი ქართულ კულტურაზე, ყოველდღიურობაზე, სამზარეულოს კულტურაზე, ანბანზე, ასევე იმაზე, მარტივად რაღაცები როგორ შეიძლება ისწავლო. ეს უკვე 2016 წელი იყო. მოკლედ, სამსახურში ვმუშაობდი, სამსახურის მერე იქ ვრჩებოდი და ამ წიგნს ვწერდი. 2017 წელს გამოვიდა, დავბეჭდეთ ჰონკონგში და მთელი მსოფლოს მასშტაბით იყიდება.
– ე.ი. ამ წიგნის თანაავტორი ხართ… მოკლედ, ღვინის თემას სერიოზულად დაუკავშირდით, ხომ?
– როდესაც ასეთი წიგნის თანაავტორი ხარ, არ გამოდის, თქვა, უი, მე მარტო ის თუ ეს ნაწილი დავწერე. ამიტომ ღვინის სკოლაში, ქართულ ენაზე ვისწავლე და გავიარე რამდენიმე კურსი მევენახეობა-მეღვინეობის, ღვინის დეგუსტაციის. ეს იყო ანა ხითარიშვილის კურსი. მერე ხეცურიანის საერთაშორისო სკოლაში ჩავაბარე. ღვინის საერთაშორისო სერტიფიკატი ავიღე. ამ ყველაფრის შემდეგ უკვე თავი თამამად ვიგრძენი.
წამოვედი სახელმწიფო სამსახურიდან, დავიწყე ჩემი ტურისტულ საქმიანობა როგორც ღვინის ტურების გიდმა და შპს დავაარსე. ის ძირითადად ღვინის და ბუნების ტურებზე იყო ორიენტირებული. უცხოელ სტუმრებს ვმასპინძლობდი. ეს იყო საერთაშორისო ტურიზმი. მოგვიანებით ის საოჯახო ბიზნესიც გახდა, რადგან სამსახურში ძალიან კარგი ადამიანი გავიცანი, რომელიც ახლა ჩემი მეუღლეა.
– ანუ საქართველოში დაოჯახდით…
– ჩვენ ერთად ჯერ ბიზნესი ვცადეთ. თუ ბიზნესი კარგად მუშაობს, ოჯახიც გამოვაო – ვთქვით (იცინის). ჩემი მეუღლე ზვიად კელენჯერიძეა, ის ბუნების და ბილიკების, ლაშქრობის მიმართულებითაა, მე – ღვინის. კომპანიას “ბილიკები და ღვინოები” (Trails and Wines) დავარქვით. შესანიშნავად იყო ყველაფერი, დაოჯახება როცა დავგეგმეთ, მაგრამ პანდემია დაიწყო. ეგ პერიოდი ერთად ბინაში გამოკეტილებმა გავატარეთ. იზოლაციამაც აჩვენა, რომ ძალიან კარგი წყვილი ვართ. 2020 აგვისტოში დავქორწინდით. პანდემიური პერიოდის გამო დიდი ქორწილი არ გამოგვივიდა. სამწუხაროდ, ჩემი ოჯახი დონეცკიდან ვერ ჩამოვიდა.
მე და ზვიადი კოვიდის დროს ვაკეთებდით ონლაინ დეგუსტაციებს არა მარტო საქართველოში, თუმცა ქართული ღვინის თემაზე. ვთანამშრომლობდი საზღვარგარეთ ქართული ღვინის იმპორტიორებთან. იზოლაციაში მყოფ ხალხს ისინი ღვინის პაკეტებს უგზავნიდნენ. ასევე სხვადასხვა ქვეყანაში ქართულ ღვინოზე სახალისო ლექციებს ვატარებდით. იმპორტიორებისთვის ვატარებდით ვიდეო ინტერვიუებს. ამით ვეხმარებოდით მათ, ვისაც ღვინის ბაზრებზე თავიანთი ღვინის რეკლამა უნდათ. უმუშევრად არ დავრჩენილვართ.
ახლახან კიდევ ავიმაღლე კვალიფიკაცია და უფრო მაღალი დონის სერტიფიკატი ავიღე. წელს ერთმა საერთაშორისო ორგანიზაციამ მომანიჭა სტატუსი “ახალგაზრდა ტალანტი ღვინის სფეროში” ასეთი სტატუსი. ეს იმისთვის, რომ საქართველოზე ვსაუბრობ ყველა პლატფორმის და არხის საშუალებით. ახლა დაპატიჟებული ვარ ლონდონის ღვინის გამოფენაზე და ძალია მიხარია. როგორც ლექტორმა ხეცურიანის სკოლაშიც დავიწყე მუშაობა.
– ე.ი. მუდმივად სწავლობთ და ასწავლით…
– ღვინის თემა ასეთია – სულ ბევრს სწავლობ და სულ რაღაც რჩება შესასწავლი. მუდმივად არის რაღაც ახალი თუ ძველი ინფორმაცია, რომელიც უნდა ისწავლო. ამოუწურავი სფეროა. არა მარტო საქართველოში, მსოფლიო მასშტაბითაც ასეა. ღვინო – ეს არის დროში მოგზაურობა. სხვათა შორის, რამდენიმე ლექცია მქონდა თემაზე – ქართული ღვინო, როგორც დროში მოგზაურობა. დავიწყე სულ თავიდან და მერე ისტორიის განმავლობაში როგორ იცვლებოდა ხალხის გემოვნება და ტექნოლოგიები. ღვინო საინტერესო, ავთენტური და ცოცხალია.
– ქართული ღვინო ქართული სამზარეულოს გარეშე არ არსებობს… ამაზე რა აზრის ხართ?
– კუთხეების სამზარეულოზე რომ ვისაუბროთ, აქ დავასახელებ იმერულს და მესხურს – საინტერესო და მრავალფეროვანია. რძის პროდუქტზე და ბოსტნეულზეა უმეტესად დაფუძნებული… ისე მოხდა, რომ საქართველოში ვეგეტარიანელი გავხდი. დასაწყისში მეგობრებმა ბევრი ხორცი მაჭამეს, მერე უკრაინაში რომ წავედი, ცოტას დავისვენებ-მეთქი და საბოლოო ჯამში დღემდე ვისვენებ. ამიტომ ვაფასებ ისეთ კერძებს, რომელიც ხორცის გარეშეა და შეგიძლია, რაღაც სეზონური ჭამო. მესხურში მესხური ხაჭაპური, ლოკოკინები მიყვარს… იმის თქმა მინდა, რომ ხინკალსა და ხაჭაპურზე არ დგას ყველაფერი..
– საქართველომ თქვენი სახით ღვინის სერიოზული ელჩი შეიძინა… აქვე მითხარით, თქვენი დაკვირვებით, რა სხვაობაა ქართველებსა და უკრაინელებს შორის?
– უკრაინაში შრომის კულტურა ცოტა სხვანაირია, უფრო ადრე ვდგებით და საქმეს უფრო ადრე ვიწყებთ, უფრო ორგანიზებულია ეს ყველაფერი. სამაგიეროდ, საქართველოში ხალხი მეტად მოქნილია, ანუ რას ვგულისხმობ, თუ რამე არ გამოდის, პრობლემაა, ნებისმიერი სიტუაციიდან შეუძლიათ ქართველებს გამოსავლის პოვნა. ადამიანებს შორის ჩვეულებრივ დონეზე უფრო თბილი ურთიერთობაა. მე აქ ვიპოვე ჩემი თავი, მყავს ქართველი მეგობრები, მაქვს ოჯახი, ზოგიერთი ქვეყანა დახურული და ასეთ დონეზე, როგორც საქართველოში არაფრით შეგიშვებენ…
– უკრაინა, თქვენი სამშობლო დღეს ცივილური სამყაროსთვის დიდი ტკივილია…
– ჩემთვის ორმაგად დიდი ტკივილია. ამაზე ყოველდღიურად ვფიქრობ, მადარდებს ჩემი ოჯახის, მეგობრების მდგომარეობა. თუ რამე ცუდი ხდება და ვიგებ, სულ განვიცდი. მუდმივად იმ რეჟიმში ვარ, რომ გავიგო, როგორ არიან ჩემები. უკრაინაში მყავს მშობლები, ბებიები, ბაბუები, ნათესავები, მეგობრები. კალიფორნიიდან ერთ ქალს ველაპარაკე და მითხრა, – უკრაინელები, ვერ ხვდებიან, თუ ასე გაგრძელდა, კიდევ მეტი კატასტროფა იქნება, რადგან დიდია რუსეთი, მას სულ ექნება იარაღი და ეყოლება მეომრებიო. მე ვუთხარი, – ჩვენ არ გვინდა, დანებება, ჩვენი ასე ვერ მოვიქცევით, ვერ გავხდებით მათი ნაწილი…
კარგად ვნახეთ, რაც მოხდა ბუჩაში, მარიუპოლში, იზიუმში. ეს არა მარტო კულტურული და ეკონომიკური ექსპანსიაა, მათ უნდათ ხალხის ფიზიკური განადგურება.
– როგორც მითხარით, თქვენი შვილი, უკრაინაში ომის დაწყებამდე, 10 დღით ადრე დაიბადა…
– კი, ბიჭი მყავს, დანიელი, რომელიც ლაპარაკობს მხოლოდ ქართულად. დანიელი ქართულენოვანი ბავშვია. ის 2022 წლის 14 თებერვალს დაიბადა და 24-ში ომი დაიწყო… მქონდა დიდი სიხარული და ამავე დროს ომის გამო დიდი სევდა… მაგრამ მჯერა, რომ “ზღაპრის ბოლო კეთილია…”
– წარმატება მინდა გისურვოთ და უკრაინას გამარჯვება!